Rozdział 20

- Że co?!- rzucił staruszek, wytrzeszczając oczy na białowłosego, który uśmiechał się od ucha do ucha i posyłał mu proszące spojrzenie.- Zack, czyś Ty kompletnie oszalał?- zapytał znów, a szok z jego twarzy widocznie zejść nie chciał.

- No proszę Cię, szefie. Nie oddam go do domu dziecka, sam dobrze wiesz, jak w nich jest. On nie ma nikogo, prócz nas.- kontynuował białowłosy, jeszcze bardziej pochylając się nad biurkiem. Starszy mężczyzna pokręcił głową, po czym uniósł ręce i wstał z fotela, aby zaraz przejść kilka kroków po gabinecie.

- Eh..Zack.- zaczął, spokojniej.- Ja rozumiem, że czujesz się za niego odpowiedzialny. Ale nasza organizacja to nie jest dobre miejsce dla takiego chłopca. Naprawdę chcesz go mieszać w ten świat?- rzekł, odwracając się przodem do rozmówcy.

- Nie chcę. Ale nie proszę o to, byś wytrenował go na zabójcę. Proszę, żebyś zapewnił mu tu szkołę, bo dobrze wiesz, że ludzie w organizacji są najlepszymi nauczycielami. I jeszcze zależy mi na tym, by w razie, gdybym nie mógł się nim zająć z powodu pracy, abyś Ty to zrobił. O więcej nie proszę.- odparł równie spokojnym i rzeczowym już tonem. Staruszek przyglądał mu się przez dłuższą chwilę. Sam nie wiedział, co miał zrobić w tej sytuacji, co Zack postanowił wykorzystać na swoja korzyść. - Już nie pamiętasz jak to było ze mną i Roxy?- dodał, uśmiechając się.

- To było co innego. Miałeś wtedy szesnaście lat, a nie sześć.- stwierdził starszy, spoglądając znów na Zack’a, a w jego oczach łatwo było dostrzec, że wspomnienia, które natychmiast wróciły do jego głowy, zaczęły silnie oddziaływać na jego silną wolę i zdrowy rozsądek.- Poza tym… to było zupełnie co innego.- dodał, odwracając spojrzenie gdzieś w bok.

- Inne było tylko to, że nas znalazłeś samych, na deszczu.- stwierdził młodszy. Cóż, prawda była taka, że tej nocy, parę ładnych lat wstecz, gdy szef nie był jeszcze tak siwy, wybrał się na spacer po obrzeżach, w okolicach kryjówki. Tam przypadkiem natknął się na dwójkę dzieciaków, chowających się między kontenerami przed deszczem. Nigdy nie był mężczyzną bez serca, co więcej, miał niezwykłą słabość do dzieci i zwierząt. Nie potrafił przejść obojętnie, dlatego zabrał ich do siebie. I od tamtej pory Zack i Roxy stali się częścią tej organizacji. Wspominając te wszystkie lata w jednej chwili szef znów dał się ponieść emocjom. Po krótkiej chwili przeniósł znów spojrzenie na swego podopiecznego.

- Ah…ależ ten czas leci..- westchnął cicho.

- Widzisz, nikt by nas lepiej od Ciebie nie wychował. Więc kto go wychowa lepiej niż Ty, dziadku?- odparł czerwonooki, znów się uśmiechając. Na wzmiankę o dziadku szef znów zrobił wielkie oczy, ale dało się też w nich dostrzec tą łezkę, która się w nich zakręciła.

- No dobrze. Ale tylko na stanowisku dziadka.- zgodził się w końcu, a widząc znów, jak Zack uśmiecha się od ucha do ucha, sam też się uśmiechnął. Obaj wyszli z gabinetu na korytarz, gdzie czekał Jack z chłopcem.

- Noah, poznaj. To jest dziadek Vic.- przedstawił staruszka Zack, uśmiechając się wesoło. Szef zaś, widząc malucha, od razu uśmiechnął się ciepło i przykucnął sobie przed nim, budząc widoczne zaciekawienie w oczach chłopca.

- Witaj, smyku. Cieszę się, że mogę Cię poznać.- rzekł, wyciągając dłoń i kładąc ją na rudej główce, co od razu wywołało wesoły uśmiech na twarzy jej właściciela. – Powiedz mi..lubisz samoloty?- spytał, unosząc lekko jedną brew ku górze.

- Pewnie!- odparł wesoło malec.

- A chciałbyś zobaczyć jeden z bardzo bliska?- zaproponował z uśmiechem staruszek.

- O tak!- zawołał Noah, a oczy od razu mu rozbłysły.

- No to chodźmy, pokażę Ci.- dodał z cichym śmiechem mężczyzna, stając znów na nogach i biorąc chłopca za rękę, by zaraz z nim udać się korytarzem, opowiadając mu różne ciekawe rzeczy. Widząc to, Zack skrzyżował ręce na piersi i uśmiechnął się.

- Jak Ci się udało go przekonać?- zapytał Jack, zerkając z rozbawieniem na białowłosego.

- To nie było trudne. Staruszek ma po prostu gołębie serce.- odparł białowłosy.- To co, idziemy zobaczyć te samoloty? Chętnie je wypróbuję.- dodał, zacierając ręce z błyskiem w oku. O tak, szykuje się niezła zabawa. Jednak zielonowłosy nie wyglądał już na takiego zachwyconego jak jego towarzysz.

- To Ty idź, a ja zostanę i popatrzę.- stwierdził Jack, blednąc jakby lekko, po czym odwrócił się na pięcie i już chciał odejść, jednak nie dane mu to było, bo Zack złapał go za nadgarstek i zaczął ciągnąć w stronę, w którą udał się szef i Noah.

- No co Ty, Jack, nie bądź baba.- rzucił białowłosy. Po niedługim czasie dotarli do wielkiej hali, wypełnionej przeróżnymi maszynami latającymi, gdzie nowym okazem był przepiękny, nieduży i elegancki samolot odrzutowy w kolorze bieli z czarnymi akcentami. Białowłosy podszedł do maszyny, patrząc na nią jak oczarowany, by zaraz pogładzić dłonią lśniący lakier.

- To Ścigacz SS-500, najnowszy nabytek.- rzekł szef, widząc ten zachwyt na twarzy Zack’a. Czerwonooki od razu spojrzał na staruszka, uśmiechając się uroczo, jak przystało na dzieciaka, nie na dorosłego mężczyznę.

 - Mogę? Proszęęęę.-rzucił, tuląc się do maszyny, przez co Vic przewrócił oczami i machnął ręką.

- Jak zawsze. Ale jeśli go rozwalisz, to masz moje słowo, że będziesz tyrał trzy razy więcej na pokrycie szkód.- rzucił, na koniec celując w niego palcem, choć bynajmniej ową groźbą białowłosy się nie przejął, bo był już zbyt zajęty pakowaniem się do samolotu. Jack zaś stanął niepewnie przy wejściu, zaglądając do środka i zerkając na Zack’a, który zdążył już zwiedzić cały ten mały pojazd i już pakował się na siedzenie pilota.

- Na pewno wiesz co robisz?- zapytał, unosząc jedną brew ku górze, przez co zaraz skierował na siebie jego spojrzenie.

- Czy wiem? Kochany, ja latanie takim sprzętem to mam w małym palcu.- rzucił, szczerząc się od ucha do ucha, widocznie zadowolony.

- Mówisz? To leć, a ja sobie popatrzę z dołu.- rzucił, odwracając się na pięcie i już miał zamiar wyjść, kiedy to został pociągnięty za tył ubrania i gdyby nie to, iż za jego plecami stał drugi fotel, runąłby na tyłek.

- Ani mi się waż! Lecisz ze mną, koniec, kropka. - rzucił białowłosy, wciskając przycisk, dzięki któremu zamknęły się drzwi, odcinając tym samym zielonowłosemu drogę ucieczki. Ten zaś spojrzał wielkimi oczami na towarzysza.

- Ja?! Zabawę w wesołym miasteczku jeszcze zniosę, ale to! Chcesz, żebym Ci tu zszedł na zawał, do cholery?!- rzucił, widocznie z lekkim przestrachem . A patrząc na niego, Zack uśmiechnął się jeszcze szerzej.

- No co Ty, Jack, nie będzie tak źle. Tam dałeś radę to i tu dasz. Tylko zapnij pasy.-rzekł dość ciepłym tonem, co dodało żółtookiemu nieco otuchy, choć wciąż był spięty. Zaraz jednak posłusznie zapiął pas, chwytając mocno podłokietników i patrząc kątem oka, jak białowłosy zakłada to słuchawko podobne coś dla pilotów, zapina pas, przestawia jakieś guziczki, aż w pewnej chwili maszyna ożyła a silniki zaryczały dźwięcznie, co tylko spotęgowało poziom adrenaliny we krwi.

- Staruszku, dawaj zgodę na start.- rzucił jasnowłosy do mikrofonu, zaś szef, stojący niedaleko z rudowłosym machnął ręką znacząco, dając mu pozwolenie, po czym odsunął się z chłopaczkiem jeszcze dalej.

- Dlaczego ze mną?- zaczął marudzić zielonowłosy, nieco bardziej spanikowany.

- Bo latać samemu to już nie taka frajda. Poza tym, chętnie posłucham jak piszczysz niczym mała dziewczynka.- rzucił czerwonooki, uśmiechając się wrednie. Po tych słowach Jack spojrzał na niego piorunująco i już miał zamiar się odgryźć, kiedy to Zack przestawił kolejne dźwignie i samolot ruszył. Na początku niespiesznie, ustawiając się na tym niewielkim pasie startowym, który zaczynał się w hangarze, a kończył w połowie wielkiego pola, na którym ów hangar stał. Gdy tylko maszyna stanęła prosto na początku pasa, czerwonooki poprzestawiał parę przycisków, jedną ręka trzymając  ster, a drugą zaczął przesuwać kolejną dźwignie w górę, przez co Ścigacz, momentalnie ruszył, nabierając coraz to większej prędkości, aż wbijając panów w siedzenia. Z impetem wydostał się z  hangaru, jadąc coraz szybciej po pasie, przez co adrenalina we krwi gwałtownie podskoczyła. Jack jeszcze bardziej wcisnął plecy w siedzenie, jakby chciał się w nim schować, patrząc z niemałym przerażeniem na koniec pasa startowego, który nieuchronnie się zbliżał. W duchu obmyślał już sobie, że jeśli przeżyje, to zabije tego drania jak nic. I to śmiercią powolną, żeby się jeszcze pomęczył. Ostatnie metry pasa startowego migały mu przed oczami, a oni nadal trzymali się asfaltu, aż w końcu, chwilę przed końcem, Zack gwałtownie odniósł maszynę z ziemi, wznosząc ją i wzbijając z ogromną prędkością coraz wyżej i wyżej. Zielonowłosy katem oka zerknął przez okno, a wszystko pod nim nagle stało się malutki i oddalone wiele metrów. W końcu jednak samolot wzniósł się na tyle, by Zack mógł spokojnie wyrównać, zaraz jednak zerkając z niebezpiecznym błyskiem na towarzysza, uśmiechając się z lekka wrednie.

- Jeszcze nie piszczysz? To trzeba to naprawić.- rzucił, a Jack od razu poczuł gulę w gardle.

- Nie, Zack…- zaczął, jednak białowłosy nagle skręcił ostro, tak, że nieduża maszyna zrobiła obrót wokół własnej osi o trzysta sześćdziesiąt stopni, i tym razem Jack nie powstrzymał się już by nie zamknąć oczu, wbić paznokcie w podłokietniki i zacząć krzyczeć na całe gardło.  Był tak przerażony ze w jednej chwili krew w jego żyłach stanęła w miejscu, zamarzając, a serce podskoczyło aż do gardła. Po tym jak Zack obrócił tak maszynę jeszcze trzy razy, w końcu wrócili do normalnego stanu, jednak gdy Jack zamieć nadzieję, że to koniec szaleństw, czerwonooki przestawił jakaś dźwignię i nagle maszyna zrobiła ogromną pętlę w powietrzu, niczym na kolejce górskiej, a Jack znów zaczął się drzeć, gdy zawiśli na chwilę głową w dół. Jego towarzysz zaś bawił się świetnie, bo z jego gardła wydobywał się głośny śmiech lub uradowane krzyki, gdy robili kolejne akrobacje w powietrzu, od których Jack o mało nie zwrócił, zdzierając sobie całe gardło, póki już kompletnie nie mógł krzyczeć. Trwało to nie dłużej niż dwadzieścia minut, choć dla zielonowłosego, to była wieczność, aż w końcu Zack przestał szaleć, zaraz podchodząc do lądowania i po paru manewrach sadzając zgrabnie maszynę na asfalcie, o dziwo niczego przy tym nie niszcząc. Jack, widząc, że wrócili na ziemię, rozluźnił się na fotelu z głośnym odetchnięciem odchylając głowę w tył. Wyglądał jakby go wrzucili do pralki i włączyli wirowanie. Białowłosy go kiedyś wykończy…tylko pytanie, fizycznie czy psychicznie? Oba były niezwykle prawdopodobne. Gdy samolot wrócił na swoje miejsce do hangaru a drzwi się otworzyły, Zack wyskoczył z nich wielce uradowany, z szerokim uśmiechem na twarzy.

- Ah! Dobra maszyna. Kupię sobie kiedyś taką.- stwierdził, gładząc Ścigacza po lakierze, jak ukochanego pupilka. Jack jednak, gdy udało mu się wyczłapać z fotela, wyglądał tak koszmarnie, że nie dał rady sam zejść, dlatego też szef zaraz podszedł i mu w tym pomógł, pozwalając, by chłopak się na nim wsparł, bo nogi odmawiały mu nieco posłuszeństwa.

- Dajcie mi pistolet…albo najlepiej całą bazookę…zabiję tego idiotę…-rzucił cicho, schrypiałym głosem, posyłając białowłosemu mordercze spojrzenie. Ten zaś zerknął na towarzysza, wciąż w świetnym nastroju.

- Co jest, Jack? Czyżbyś się wystraszył? Jeny jeny…maleństwo się wystraszyło samolociku…- rzucił, irytująco słodkim tonem, przez który Jack nie wytrzymał, puścił szefa i rzucił się na białowłosego, jednak ten wykonał zwinny unik przez co zaraz zaczęli się ganiać po hangarze, rzucając w swoją stronę różne, irytujące teksty lub groźby. Widząc to, szef jedynie pokręcił głową z lekkim uśmiechem, zaś mały Noah śmiał się cicho, zakrywając dłonią usta. W pewnej chwili jednak Jack poślizgnął się na plamie oleju i wywrócił, upadając na przedramiona, aby nie uderzyć twarzą o beton. Jednak zamiast wstać, przekręcił się na plecy, widocznie zrezygnowany, przecierając dłońmi twarz i biorąc głębszy oddech. Miał go już po dziurki w nosie. Widząc to, Zack przestał uciekać, spoglądając na Jack’a, by zaraz z ciepłym uśmiechem podejść bliżej od strony jego głowy i zatrzymać się tam, spoglądając na niego z góry.

- Zmęczyłeś się?- rzucił, pochylając lekko i opierając dłońmi o kolana.

- Odwal się.- mruknął zielonowłosy, widocznie zły, nie patrząc na niego.

- Eej…no co Ty, nie bądź zły. Przecież to tylko tak dla żartów.- rzekł białowłosy, wyciągając jedna rękę, aby chwycić go lekko za nadgarstek z zamiarem odciągnięcia dłoni przesłaniającej oczy, jednak żółtooki wyrwał dłoń i odepchnął go, nie mając ochoty na te jego gierki.

- Mnie jakoś to nie śmieszyło. Wiesz dobrze, że się boję wysokości.- rzucił ostro Jack, spoglądając w końcu na białowłosego, wyraźnie zły. Przez to jego spojrzenie do Zack’a zaczęło z wolna docierać, że nieco przeholował, dlatego też zaraz wyprostował się, po czym siadł obok, zaraz kładąc się na plecach, spoglądając na towarzysza.

- No wiem…przepraszam. Nie chciałem, żeby tak wyszło. Więcej już tak nie zrobię.- rzekł po chwili, spoglądając zielonowłosemu w oczy, a w jego własnych naprawdę pojawiła się skrucha. Czy to w ogóle było możliwe. Cóż…Jack również lekko się zszokował, słysząc od niego takie słowa. Nie myślał, że Zack kiedykolwiek za coś go przeprosi, a nawet że w ogóle to umie. No to białowłosemu udało siego zaskoczyć… jednak nim zdążył coś odpowiedzieć, miedzy nimi pojawił się Noah, który również się położył, tuląc się jednocześnie do jednego i drugiego, po czym spojrzał na Jack’a wielkimi, złotymi i pełnymi prośby oczami.

- Mamusiu Jack…nie gniewaj się już na tatusia Zack’a.- rzekł maluch. Żółtooki przez dłuższą chwile patrzył na niego, po czym na chwile zamknął oczy z cichym westchnieniem, by zaraz znów je otworzyć i spojrzeć na malca z lekkim uśmiechem.

- Już się nie gniewam.- rzekł, spoglądając zaraz na czerwonookiego, który uśmiechnął się od ucha do ucha. Noah również bardzo się uszczęśliwił jego słowami.

- To kto ma ochotę na lody?- rzucił po chwili Zack.

- Ja!- odparli razem Noah i Jack. Od razu atmosfera przestała być taka napięta, a na twarzach znów zagościły uśmiechy. Po chwili zaś białowłosy podniósł się, pomagając zaraz w tym chłopcu, apotem również zielonowłosemu, i żegnając się z szefem zaraz cała trójką opuścili bazę, wsiedli do samochodu i pojechali w stronę miasta. Po kupieniu lodów i innych słodyczy wrócili razem do domu, gdzie wygłupiali się do późna w nocy, zajadając słodkościami, bawiąc się w Indian i super bohaterów. Oczywiście Zack robił za Doktora Zło, bo z kimś w końcu trzeba było walczyć. Po kąpieli i przebraniu malucha w piżamkę, Jack zaczął czytać mu bajki, jakie przyniosła im Roxy. Siedzieli razem na łóżku Zack’a, otuleni kołdrą, zaś Noah usadowił się miedzy ramionami zielonowłosego, by móc uważnie śledzić wszystkie obrazki. Białowłosy w tym czasie zdążył wziąć prysznic i pogadać przez telefon z Roxy, która przez bite pół godziny opowiadała mu o jakimś idiocie, który o mało nie potrącił jej na przejściu dla pieszych. Oczywiście mężczyzna ucierpiał na tym najbardziej, bo gdy dziewczę się wkurzy, bywa bardzo wybuchowe. W końcu jednak rozłączyli się, a Zack poszedł do sypialni, by sprawdzić, co tam u chłopaków, jednak gdy wszedł do środka, nie mógł się powstrzymać od uśmiechu, który wypłynął na jego usta. Obaj spali, wtuleni w siebie, z książką otwartą w połowie. Wyglądali tak uroczo, że Zack już nie miał serca budzić Jack’a. Dlatego też podszedł po cichu i wyjął mu książkę z dłoni, odkładając ją na szafkę nocną, poprawił jeszcze kołdrę, aby nie zmarzli, po czym zgasił światło i posyłając im jeszcze jedno cieple spojrzenie wyszedł z sypialni, zostawiając odrobinę uchylone drzwi. Sam zaś poszedł na kanapę, gdzie otulił się kocem, przełączając z kanału na kanał, jednak oglądanie czegokolwiek mało go interesowało. W głowie wciąż miał obraz sprzed kilku minut, który nieustannie przyprawiał go o uśmiech. Jeszcze parę dni temu nikt by się nie spodziewał, że jego życie tak nagle się zmieni, i to w tak niezwykły sposób.  A teraz… teraz zrobiłby wszystko, by ten stan rzeczy już nigdy się nie skończył.