Rozdział 19

Po mniej więcej godzinie siedzenia na dachu i rozmyślania, zielonowłosy wrócił do mieszkania, zamykając za sobą drzwi. Do jego uszu dobiegła cicha, przyjemna muzyka z radia, a po chwili uwagę zwróciła jakaś krzątanina w kuchni.

Przystanął sobie przy framudze , zaglądając do środka. Na kuchennym blacie siedział sobie Noah, popijający kakao z kubka. A przynajmniej łatwo było wywnioskować, że to kakao, bo chłopiec miał na twarzyczce brązowe wąsy. Nie płakał już. Co prawda, nie był jeszcze do końca wesoły i pełny energii, ale na jego buźce zaczynał już gościć uśmiech, zwłaszcza, gdy Zack opowiadał mu jakieś zabawne rzeczy. Teraz malec z zaciekawieniem przyglądał się poczynaniom białowłosego, który to krzątał się po kuchni. Na stoliku poukładano parę rzeczy, takich jak mąka, jajka, miska i masa innych kuchennych pierdół.

- Co robicie?- zapytał w końcu, z lekka zaciekawiony, zwracając na siebie uwagę obojga.

- Jak to co? Śniadanko!- rzucił Zack, chowając głowę w kolejnej szafce i szukając jeszcze czegoś. Żółtooki wszedł do środka, wsuwając ręce w kieszenie.

- Śniadanko? Ty umiesz w ogóle coś ugotować?- spytał, unosząc jedną brew ku górze. Białowłosy zerknął na niego, mrużąc lekko oczy.

- Udam, że tego nie słyszałem.- odparł.- Roxy zrobiła zakupy, więc postanowiliśmy z Noah zrobić omlety.- dodał, zerkając z uśmiechem na malca. Ten uśmiechnął się i skinął energicznie głową. Jack przyjrzał się całemu sprzętowi, leżącemu na stole, po czym pokręcił głową. Wyminął stolik i usiadł sobie obok chłopca na blacie.

- To może być ciekawe.- zaśmiał się.- Powodzenia, mistrzu.- dorzucił, zerkając na czerwonookiego z rozbawieniem.

- A co to za sztuka, upiec omleta?- odparł białowłosy z lekkim naburmuszeniem. Słysząc to, zielonooki przesłonił usta dłonią, starając się powstrzymać od śmiechu, ale marnie mu to wyszło. Przyglądający się mu Noah również zaczął się śmiać.

- Omlety się smaży, a nie piecze.- sprostował zielonowłosy, patrząc z rozbawieniem na swego rozmówcę.

- Jak zwał tak zwał. Umiem załatwić 50 terrorystów w minutę, więc z głupim omletem też sobie poradzę!- żachnął się Zack, zaglądając znów do szafki. Po chwili wyciągnął durszlak i przyglądał mu się przez chwile, oceniając, do czego służy. Nagle wpadł mu do głowy pomysł. Założył sobie durszlak na głowę, wyciągnął jeszcze chochle, przykucnął i przystawił sobie jej koniec do twarzy.

- Rondel do bazy, rondel do bazy…szzz…jesteśmy otoczeni..szz…zaatakowały nas złowrogie marchewki!- zaczął nawijać niczym przez krótkofalówkę. Następnie przeturlał się po podłodze, wstał i wycelował końcem chochli, niczym karabinem, w Jack’a.

- Giń, marchewo!- rzucił, „strzelając” z chochli.

- Że niby ja? Z jakiej racji akurat marchewka?!- odparł Jack.

- Hm..no dobra..będziesz brukselką. Idealnie się komponujesz z takimi kłakami.- odparł Zack, uśmiechając się wrednie, po czym wyprostował swoją chochle i dmuchnął lekko w jej koniec. Taka perspektywa wcale nie spodobała się chłopakowi.

- Dobra..w takim bądź razie, Ty będziesz kalafiorem.- rzucił, wytykając mu język.

- A ja, a ja?!- zawołał wesoło Noah, zeskakując z blatu i patrząc to na jednego, to na drugiego.

- Ty będziesz generałem pomidorem, co Ty na to?- rzucił Zack, podając mu drewnianą łyżkę.

- Super!- zawołał malec, biorąc do ręki swoją nową broń, po czym chwycił jeszcze niedużą tarkę ze stołu, która świetnie się nadawała na krótkofalówkę.

- Ej, ale ja broni nie mam!- rzucił Jack, złażąc z blatu i rozglądając się za czymś przydatnym.

- No cóż..jak to mówią.. na wojnie i w miłości wszystko wolno.- rzucił Zack, szczerząc ząbki w uśmiechu.

- Morda w durszlak, kalafiorze.- odgryzł się zielonowłosy.

- Żołnierze!- odezwał się Noah, przybierając zacnie poważny wyraz twarzy.

- Tak, sir!- odparli tamci, stając na baczność.

- Musicie wygrać tę wojnę, losy świata od tego zależą.- rzekł malec, przechadzając się po kuchni, po czym wziął drugą chochlę i podał Jack’owi.

- Ajaj, kapitanie!- rzucił Zack, celując znów chochlą w towarzysza. Jack, widząc „broń” wycelowaną w niego, uśmiechnął się zadziornie.

- Nie damy się wrednym kalafiorom!- zawołał, po czym uderzył końcem swojej chochli od dołu w chochlę białowłosego, na tyle mocno, że wytrącił mu narzędzie z rąk i posłał je w górę, do sufitu, w między czasie mierząc chochlą w przeciwnika.- Ostatnie słowo, zanim trafisz do zupy?- dodał, posyłając towarzyszowi figlarny uśmiech. Ten zaś również się wyszczerzył, po czym złapał za „karabin” zielonowłosego i bez zbędnych wysiłków wyrwał mu go z ręki.

- Tylko jedno. Do ataku!- rzucił wesoło, po czym jednym zwinnym ruchem przewrócił stolik tak, żeby położyć go bokiem, a  wszystko, co na nim stało, spadło na ziemię z cichym trzaskiem. Białowłosy skrył się za swoją nową tarcza, po czym złapał za jajko, leżące najbliżej na blacie, odbezpieczył je niczym granat i rzucił. Na szczęście Jack w porę odskoczył w bok, a granat rozbił się na ścianie.

- Tak w ogóle to dwa słowa!- odparł żółtooki ze śmiechem turlając się po podłodze w stronę lodówki, gdzie zaraz złapał za keczup i musztardę, którą zacząć strzelać zza drzwiczek lodówki w białowłosego. Gdy tylko czerwone i żółte plamy pojawiły się na ubraniu Zack’a, uśmiechnął się jeszcze szerzej.

- O nie, tak łatwo się nie dam!- rzekł.- Generale! Amunicja się kończy!- dodał, wołając do Noah, który zaraz złapał za pomidory, leżące niedaleko na blacie i zaczął nimi rzucać, to w jednego, to w drugiego, czasem nawet trafiając. Cała ta wojna, trwała jakieś dobre pół godziny, aż w końcu połowa tego, co kupiła Roxy, wylądowała albo na ścianach, na meblach i podłodze, albo na ubraniach każdego z żołnierzy. Śmiejąc się, cała trójka położyła się na posadzce obok siebie.

- To co? Może tak rozejm?- zaproponował czerwonooki, zerkając kątem oka na leżącego obok Jack’a i Noah.

- Jestem za.- zgodził się zielonowłosy. A na znak pokoju, podali sobie ręce, a potem jeszcze przybili żółwika. Gdy tylko emocje opadły, podnieśli się z podłogi i razem ruszyli do łazienki, gdzie zaczęło się wielkie mycie. Myli się tak na przemian: najpierw Zack wyszorował swemu podopiecznemu buźkę, potem Jack wymył ją białowłosemu, który wciąż narzekał, że mu mydło do oczu leci, a na koniec zarówno Noah jak i czerwonooki wyczyścili zielonowłosego, przy okazji znajdując kilka miejsc, w których był on bardzo podatny na łaskotki i jeszcze to wykorzystując. Po następnych trzydziestu minutach byli już wymyci, ogarnięci i przebrani. Dobrze, że Roxanne pomyślała również o najmłodszym i kupiła mu parę ubranek, które pasowały idealnie.

Ze śniadania wyszło jedynie wielkie sprzątanie, które ciągnęło się przez następne dwie godziny, jednak nikt nie narzekał. Nawet ciężka praca zamieniła się w zabawę, kiedy to Zack chlapnął na Jack’a wodą. I znów po pięciu minutach trzeba było sprzątać, tym razem też rozlaną wodę. Wszystko to zajęło im czas do popołudnia, konkretnie do godziny szesnastej. W między czasie białowłosy zadzwonił do szefa, aby dopytać się, czy mogą dziś wpaść do firmy, bo mają jedna ważną rzecz do załatwienia. A gdy staruszek się zgodził, całą trójką wyszli z domu, zamykając drzwi, wsiedli do samochodu i ruszyli w drogę, podśpiewując wesoło piosenki, lecące w radiu.